جبهه کربلا یی کجایی کجایی

امام حسین علیه السلام رهبر کربلائیان بود 72 یار با وفا و خالص شده در این راه کسانی که علم و توانایی اشان همراه با وفاداری شان بود. آن ها بودند که به علمشان عمل می کردند و عمل آن ها نماینگر بیان ایشان بود. وفاداری را باید این گونه آموخت که زمانی را به التماس از امام بگذرانی و بافق دیدت را چنان بالا ببری که جز رضایت امام چیز دیگری را مد نظر قرار ندهی. هدفت جلب نگاه رحیمانه امام باشد وانظر الینا نظره رحیمه. وقتی به نظام های غربی نگاه می کنیم در کشور های غربی می بینیم که اثرگذاری عمل را چنان می دانند که اثر بیان را آن چنان ارزشمند نمی دانند. حالا شما در مورد بی حجابی  و بد حجابی مقالاتی بنویسید و علیه آن بلند شوید اثر چندانی نمی گذارد در صورتی که اگر فردی بد حجاب در جامعه ظاهر شود اثراتی که خواهد داشت بسیار بالتر از این خواهد بود. پس وفادار بودن را باید این گونه معنا کرد که ماندن بر سر عهد و پیمان تا پای جان. امام خمینی رحمه الله علیه می فرمایدند تا پای جان وفادار بمانید. کدام عهد کدام مسئولیت؟ مسئولیت ولایت پذیری آن قدر بالا مقام است که برخی که در این راه نبودند یا برخی از صفات و ویژگی ها را نداشتند موجب عاقبت بدی شد که برای خود رقم زدند از این بین می توان شمر را نام برد.

شمر چگونه به این عاقبت رسید در حالی که در سپاه امیرالمومنین می جنگید؟

در کتب تاریخی و روایی آمده است که شمر فردی پرخور بوده است از آن جایی که می دانیم پرخوری قساوت قلب می آورد و قساوت قلب هم میوجب آن می شود که تغییر ویژگی های فرد بسیار سخت و طولانی مدت باشد. از طرف دیگر بد دهانی و تمسخر دیگران توسط او یکی دیگر از خصلت های او هست که بی ربط با این آیه قرآن نیست که ویل لکل همزه لمزه که نتیجه ی این کارش آتشی بر افروخته است این ها باعث می شد که تغییر در مسیر خویش را سخت انگارد و نتواند تصمیم درستی را اتخاذ کند و در منجلابی که گیر کرده بود به سختی بیرون آید. این نشان از آن است که برخی صفات می تواند عاقبت آدمی را تعیین نماید.

حق پذیر بودن و زیر بار ظلم نرفتن از مولفه های اساسی در یک نظامی است که مبنایش بر خیر بنا شده است. در صورتی که حق را می دیدند به آن عمل نمی کردند و این چه ظلمی است بزرگ تر و عظیم تر از آ« که آیات الهی را ببینیم و آن را تکذیب نماییم. فمن اظلم ممن افتری علی الله الکذب و هو یدعی الی الاسلام.

تاریخ نشان داده است که جبهه بندی هایی در عالم وجود دارد که در این جبهه بندی ها وفادارانی حضور دارند و هر کدام مرام و مسلکی را انتخاب کرده و به آن وفادار هستند. در این میان حق انتخاب با خود فرد است که می خواهد در جبهه حق باشد یا در جبهه باطل. برخی هستند که نه در جبهه حق هستند و نه در جبهه باطل اما با این که در جستجوی یکی از این موارد هستند به سمت مخالف سوق پیدا می کنند یعنی اگر به دنبال باطل هستند بعد از مدتی متوجه می شوند که باید حق را می خواسته اند و افرادی که در دنبال حق بوده اند متوجه می شوند که به صورتی باور ناپذیر حق را با باطل اشتباه گرفته اند و حق را مساوی با باطل دانسته اند. معنا سازی به هر صورتی توسط هر فردی امکان پذیر است اما پذیرش این معنا بر اساس دیدگاهی است که آن را حق می دنیم یا باطل و حتی برخی هستند که باطل را حق می دانند و به عنوان آن که حق با باطل است به سمت باطل می روند در حالی که شاید ندانند چنین امری باطل است. الا یرون الحق و لا یعمل به. حق را می بینند اما به آن عمل نمی کنند. حق را می خواهند ولی به اشتباه به سمت باطل می روند. حق را می خواهند در زبان اما در عمل به سمت باطل می روند. در این بین خودشان هم نمی دانند کدام را می خواهند. اما در نهایت آن چه باقی خواهد ماند حق است نه باطل. آنچه به ارث می رسد به مستضعفان است نه مستکبران.

واقع بین بودن کمک خواهد کرد که نگاه های ما به جای نگاهی کورکورانه و سرسری نگاهی با تمرکز و با دقت باشد این نگاه است که عمق حقایق را بازگو می کند و می گوید که آنچه واقعی است کدام است و آنچه کاذب است کدام است. حال کذب ما چه سودی دارد در حالی که واقعیت واقعیت است و کذب هم کذب است. این که ما بخواهیم دروغ بگوییم و انکار کنیم که چنین چیزی صحیح هست یکی از راههایی است که حرکت به سمت بی وفایی را فراهم می آورد. بی وفایی از خوانش فهم امام.

بصیرتی که این واقع بینی فراهم می آورد جهان بینی ما را تغییر خواهد داد و این را به ما یادآور می شود که باید در این مسیر ماند و قدر این نعمت را دانست. که در زندگی اهمیت این مساله بسیار بالاست و تاکیدی که در متون شرعی بدان شده است بیش از سایر اماور است.

برگرفته از کتاب مدیریت عاشورایی

نوشته سید علی اصغر علوی